🦒 Kim Byli Rodzice Krzysztofa Mieszkowskiego

29. Hernando (nazywany też Fernandem) nie był jedynym synem Krzysztofa Kolumba. Miał on jeszcze jedno dziecko, także chłopca. 30. Chłopcy ci byli braćmi przyrodnimi – mieli róże matki. 31. Wielu historyków uważa, że Wiking Leif Eriksson odkrył Amerykę zanim uczynił to Kolumb. 32. W jednym z warszawskich hoteli obraduje konwencja Nowoczesnej. Pierwsza jej część poświęcona została na dyskusję programową, w której wzięli udział liderzy pozostałych partii współtworzących Koalicję Obywatelską: lider PO Donald Tusk, przewodnicząca Inicjatywy Polska Barbara Nowacka oraz współprzewodnicząca Zielonych Urszula Zielińska. W drugiej, zamkniętej dla mediów części, około 200 delegatów wybierało przewodniczącego partii. Na kierującego Nowoczesną od listopada 2019 r. Adama Szłapkę oddano 174 głosy, na posła Krzysztofa Mieszkowskiego - 24 głosy. Łącznie w głosowaniu oddano 206 głosów, w tym trzy głosy nieważne (skreśleni zostali obaj kandydaci). W przypadku pięciu kart nie wskazano żadnego z kandydatów. Źródło: PAP Krzysztof Mieszkowski stoi w grupie osób na tle swastyki zrobionej z krzyża. Takie zdjęcie z posłem Nowoczesnej trafiło do internetu. Porozumienie, które miało skończyć spór wokół obsady stanowiska dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu, na razie istnieje tylko na papierze. Zapowiadanego złożenia dymisji przez dyrektora Krzysztofa Mieszkowskiego nie województwa Radosław Mołoń nie ma kandydata na następcę Krzysztofa Mieszkowskiego. Liczy, że wskażą go środowiska artystyczne lub minister kultury. A wszczęta kilka tygodni temu procedura odwoływania Mieszkowskiego ze stanowiska jest - jak mówią urzędnicy - zawieszona. Przypomnijmy: dokładnie dwa tygodnie temu uzgodniono kompromis w sprawie dyrektora Teatru Polskiego. Krzysztof Mieszkowski, krytykowany za złe zarządzanie teatralnymi finansami, miał podać się do dymisji. Zostałby w teatrze jako zastępca nowego dyrektora do spraw artystycznych. Minęły dwa tygodnie i nic się nie więcej o DYMISJI KRZYSZTOFA MIESZKOWSKIEGO I DŁUGACH TEATRU POLSKIEGO- Jak będzie przebiegać realizowanie porozumienia? Zapytaliśmy w teatrze. Spytaliśmy też o nieoficjalne informacje o tym, jakoby pan Mieszkowski czekał ze złożeniem rezygnacji do chwili, gdy zostanie wskazany i zaakceptowany przez niego nowy dyrektor. - Postępujemy zgodnie z porozumieniem zawartym w ministerstwie - przekazał nam dyrektor Mieszkowski za pośrednictwem rzeczniczki Teatru Polskiego Kingi Wołoszyn-Świerk. Tymczasem odpowiedzialny za kulturę wicemarszałek województwa Radosław Mołoń nie zna dokładnie treści porozumienia i w ogóle nie szuka następcy Mieszkowskiego. Z tego, co nam powiedział, wynika, że czeka, aż ów następca sam się znajdzie. - Nie byłem przy ustaleniach marszałka z dyrektorem Krzysztofem Mieszkowskim i panią minister kultury. Nie wiem, czy w tym porozumieniu było napisane, kiedy dyrektor teatru ma się podać do dymisji. Być może nastąpi to za kilka dni - mówi nam wicemarszałek Mołoń. - Na pewno w porozumieniu była mowa o tym, że pan Mieszkowski ma się podać do dymisji. Zobacz też: Teatr Polski tonie w długach, ale część już spłacona. Aktorzy bronią dyrektoraZdaniem Mołonia, uzgodnienie, że to Mieszkowski ma aprobować kandydaturę na swojego następcę, byłoby niezgodne z prawem. Prawo określa jednoznacznie, jak ma być powoływany dyrektor instytucji kultury. Albo organizowany jest konkurs, albo jest on powoływany - po zasięgnięciu opinii ministra kultury i środowisk twórczych. Czy w ogóle jest kandydat na nowego dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu? - Ja nie wyznaczam kandydatur na dyrektorów jednostek artystycznych. Są środowiska artystyczne, okołoartystyczne i to one powinny wskazać odpowiednie osoby zarządowi województwa. Może pani minister kultury kogoś zaproponuje? - mówi Radosław Mołoń. - To powinien być ktoś, kto nie tylko zna się na zarządzaniu jako takim, ale i na kierowaniu jednostkami odwoływania Mieszkowskiego Zarząd Województwa wszczął pod koniec sierpnia, gdy okazało się, że długi teatru i niepłacone rachunki zagroziły odcięciem dostaw prądu i eksmisją Sceny na Dworcu Świebodzkim. Zarzuty, że dyrektor Mieszkowski źle zarządza teatralnymi finansami pojawiają się od dawna. On sam zawsze odpowiada tak samo. Pokazując wyliczenia, z których wynika, że teatr jest niedofinansowany i brakuje mu trzech milionów złotych rocznie. Sierpniową decyzję o wszczęciu procedury jego odwołania określił jako szkodliwą dla kultury. Biografia rozszerzona św. Krzysztofa. Ciekawostki o św. Krzysztofie. Krótki życiorys św. Krzysztofa. Przyszedł na świat w Licji. Według średniowiecznej legendy miał mieć wpierw na imię Reprobus, co oznacza człowieka „odrażającego”, bowiem z głową psa. Legenda mówi o nadzwyczajnej sile Krzysztofa. Krzysztof Mieszkowski fot. PAP/Radek Pietruszka REKLAMA Krzysztofa Mieszkowski, reprezentujący Polskę jako delegat do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, jako jedyny z Polaków zagłosował za przywróceniem przywróceniem Rosji głosu. Teraz tłumaczy się w dziecinny sposób. Mieszkowski, który do delegacji trafił na początku tego roku jako poseł PO-KO, napisał na swoim koncie na Twitterze krótkie wyjaśnienie dotyczące feralnego głosowania. REKLAMA Fanatyczny lewicowiec tłumaczy się w dziecinny sposób. Zasłania się pomyłką i dużą ilością głosowanych tego dnia poprawek. – Ostatnie moje głosowanie w sprawie ponownego przyjęcia Rosji do Rady Europy jest rezultatem technicznej pomyłki. – napisał Mieszkowski. Poseł PO-KO zapowiedział także wygłoszenie oświadczenia prostującego pomyłkę. Poseł Mieszkowski prawdopodobnie nie zdaje sobie sprawy, że taka pomyłka jest nie mniej dyskredytująca niż głosowanie za przywróceniem Rosji głosu na Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy i świadczy o tym, że niepoważnie podchodzi do wykonywanych obowiązków, co powinno zamykać mu drogę do jakichkolwiek publicznych stanowisk. Ostatnie moje głosowanie w sprawie ponownego przyjęcia Rosji do Rady Europy jest rezultatem technicznej dwieście poprawek głosowałem razem z polską delegacją i posłami Ukrainy. Dzisiaj na sesji popołudniowej wygłoszę oświadczenie prostujące pomyłkę. — KrzysztofMieszkowski (@K_Mieszkowski) 25 czerwca 2019 REKLAMA Genealogia najczęściej jest kojarzona z poszukiwaniem przodków, aby stworzyć drzewo genealogiczne. Jest to tylko część prawdy, bliska ścisłej definicji genealogii jako nauki pomocniczej historii. Z drugiej strony, gwałtowny wzrost liczby osób zainteresowanych historią swojej rodziny, spowodował zmianę postrzegania tego terminu Urodziła się sześć tygodni po egzekucji. Twarz ojca zna z dwóch zdjęć – ślubnej fotografii i zdjęcia z lasu. Koledzy z celi śmierci – wykonując ostatnią prośbę Tadeusza Leśnikowskiego – przekazali, że chciał, by żona wiedziała, iż bardzo ich kocha. Matkę oraz dziecko, które jeszcze nie przyszło na świat. Nie mógł wiedzieć, że będzie oprawców otrzymał propozycję: współpraca za życie. W celi dyskutowano, czy podpis złożony w takich okolicznościach do czegoś zobowiązuje. Por. AK Tadeusz Leśnikowski – w czasie wojny szef łączności Rejonu III „Dęby" VII Obwodu Warszawa „Obroża" – propozycji nie przyjął. Jak tłumaczył, nawet gdyby lojalkę podpisał, i tak by go Leśnikowska mówi dziś: – Gdyby ojciec żył, byłabym innym człowiekiem. Nigdy nie szłam z nim za rękę, nie widziałam, jak na mnie patrzy, jak się uśmiecha. Ale czułam, że zawsze był ze mną. Wskazywał drogę, jak żyć w prawdzie, zgodnie z podstawowymi zasadami dekalogu. I to największy dar, jakim mnie obdarzył. Skazani na zapomnienie Prace ekshumacyjne na powązkowskiej Łączce ruszyły latem. Od rodzin około 300 osób zamordowanych w więzieniu na Mokotowie pobrano ślinę do badań DNA. Zakład w Szczecinie ma się zająć identyfikacją ciał bezimiennych ofiar wrzucanych do dołów na Powązkach. Wraz z postępem prac w rodzinach bohaterów – których komuniści skazali nie tylko na śmierć, ale i na zapomnienie – ożywają nadzieje na odnalezienie bliskich. Zorganizowanie im po 60 latach godnych pochówków. Złożenie w prawdziwych grobach. – Wiele osób z naszego środowiska jest już zmęczonych. Żadne postulaty, które stawialiśmy przed Rzecząpospolitą, nie zostały spełnione. Winni nie zostali ukarani, nie doczekaliśmy się dotychczas pogrzebów – Witold Mieszkowski nie kryje goryczy. Rodziny same musiały zorganizować postawienie na Łączce symbolicznej tablicy. Miał 12 lat, kiedy widział ojca po raz ostatni. Choć urodził się w 1938 r., pierwsze wspomnienia komandora Stanisława Mieszkowskiego ma dopiero z roku 1945. Był jedynakiem, wraz z matką przeżył powstanie warszawskie. Gdy skończyła się wojna, ojciec – oficer marynarki wojennej, w kampanii wrześniowej dowódca baterii dział na Półwyspie Helskim – wrócił z oflagu. Bardzo nie chciał powrotu do nowej, ludowej armii. Był jednak człowiekiem morza. Podjął pracę cywilną w Głównym Urzędzie Morskim. Został pierwszym kapitanem portu w Kołobrzegu. Do zrujnowanego miasta trafił już w końcu maja 1945 r. Szybko zorganizował w baraku kolejowym kapitanat portu. Po kilku miesiącach sprowadził rodzinę. – Ojciec nie poświęcał mi dużo czasu. Byliśmy wtedy właściwie obcymi sobie ludźmi. Przez całą wojnę nie mieliśmy kontaktu. Wychowanie przez ojca polegało na tym, że cały czas mu się przyglądałem – opowiada Witold Mieszkowski. Prawo i pięść Stanisław Mieszkowski potrafił zaimponować. Gdy w mieście pojawił się fałszywy major, który handlował z Sowietami spirytusem, kapitan najpierw w miarę grzecznie zwrócił mu uwagę, że nie w ten sposób zdobywa się ziemie odzyskane. Kiedy jednak dobre rady nie poskutkowały, przeszedł od słów do czynów. Pewnego ranka wybrał się pod dom szmuglera i ostrzelał mu okno. – Choć ojciec nie pozwolił mi iść ze sobą, ja nie posłuchałem. I widziałem, jak tamten po śniegu z tej swojej willi ucieka w kalesonach. Musiał wiać z miasta – Witold Mieszkowski jeszcze dziś z dumą opowiada o tym wydarzeniu. – Ojca zapamiętałem jako jedynego sprawiedliwego w Kołobrzegu – dodaje. Bo wokół byli pijani Rosjanie w uszatkach, biedni ludzie szabrujący z obłędem w oczach wszystko, co im wpadnie w ręce, i prymitywni PPR-owcy. To Stanisław Mieszkowski, przedwojenny oficer, musiał zatem przemówić na pogrzebie oficera I Armii Wojska Polskiego. Nie było nikogo innego, kto potrafiłby się wysłowić. Jednak kołobrzeskie czasy – z perspektywy czasu właściwie idylliczne – się skończyły. Mieszkowskiego zmobilizowano. Dostał polecenie zorganizowania szkoły oficerskiej. Potem został szefem sztabu, w końcu dowódcą marynarki. Czy zastanawiał się nad swoją przyszłością, gdy ruszyły pierwsze polityczne procesy – w tym jego poprzednika, kontradmirała Adama Mohuczego? Aresztowali go w październikowy poranek 1950 r. Wyszedł z Pazurem, angielskim foksterierem, na spacer. Po paru godzinach Pazur wrócił zdyszany. – Ojca nigdy już nie zobaczyłem – opowiada Mieszkowski. Do dziś ma żal do siebie, że nie towarzyszył matce, gdy UB przyszedł przeszukać dom. – Ponieważ zapowiedzieli, że nie wolno opuszczać mieszkania, ja postawiłem sobie za sprawę honoru, że ucieknę. Poszedłem do szkoły. To był gest chłopca, który nie chce się zgodzić na terror. Ale jednocześnie zostawiłem matkę samą w obliczu zbrodniarzy, którzy mogli sobie pozwolić na wszystko – opowiada. Wojskowe książki o okrętach podwodnych, które komandor „odziedziczył" po Niemcach, zabrali jako dowód rzekomych proniemieckich sympatii. Przy radiu znaleźli kartkę z notatką „Dargard – Ostergard". Syn zapisał w ten sposób zwycięstwo Szwedów w wyścigu kolarskim. – Kiedy kazali matce pokwitować ten świstek, powiedziała: „Nie wiedziałam, że panowie interesują się kolarstwem". W odpowiedzi usłyszała: „My się, proszę pani, wszystkim interesujemy" – wspomina Mieszkowski. W żałobie Moje pierwsze wspomnienie to mama w żałobie. Tonąca w czerni, bo oprócz ubrań w tym kolorze miała jeszcze welon. Wstydziłam się, że mam taką mamę, która wyróżnia się na ulicy. A jak w domu zmieniała to ubranie na szlafrok, to był tylko płacz – mówi Maria Leśnikowska. Są z mamą bardzo zżyte. – Byłam dla niej oparciem. Niczego z przeżyć mi nie oszczędziła. Czy coś rozumiałam, czy też nie. Ale zwykle rozumiałam, bo jak się musi, to się rozumie. Ciągle żyłam w cieniu śmierci. Rodzice byli dopiero półtora roku po ślubie, gdy Tadeusza aresztowano. Por. Leśnikowski nie miał co do nowej władzy złudzeń. Pierwszy raz Rosjanie aresztowali go w 1945 r. i posadzili na Zamku w Lublinie. Trzymali go w celi z wodą. Pamiątką po tym „pobycie" były fioletowe, pogryzione przez szczury nogi. Wtedy udało mu się uciec. – Jak wyszedł z tamtego więzienia, to już wiedział, że nie ma w Polsce czego szukać. Chciał wyjechać. Pomocy szukał jednak u człowieka, który tylko udawał przyjaciela. Tak trafił na Rakowiecką. O tym, że Tadeusz Leśnikowski został aresztowany, żona dowiedziała się po miesiącu, gdy nie wrócił z delegacji, a do drzwi załomotał UB. Przyszli na rewizję. Nie zabrali niczego oprócz zdjęć. Tuż po wojnie młodemu małżeństwu na dorobku można było zabrać tylko wspomnienia. Leśnikowskiemu postawiono trzy zarzuty z małego kodeksu karnego: o zamach stanu, szpiegostwo i próbę obalenia siłą ustroju komunistycznego. Apolonia Leśnikowska dostała od niego jeden list. Że kocha i żeby się nie martwiła. Odmówiono jej widzenia z mężem. Wynajęła adwokata, ale ten nic nie wskórał. Pisała o ułaskawienie. Bierut odmówił i wyrok został wykonany. Ale żona nadal nosiła paczki do więzienia. Dopiero po dwóch miesiącach poinformowali ją, że skazany już nie żyje. Oddali obrączkę i sygnet. Sprawiedliwość socjalistyczna Ojciec Witolda Mieszkowskiego był drugim po komandorze Zbigniewie Przybyszewskim aresztowanym w sprawie tzw. spisku w wojsku. Witold Mieszkowski pamięta matkę próbującą się czegokolwiek dowiedzieć. Najpierw w dowództwie marynarki, potem u rezydenta sowieckiego. Najprawdopodobniej dopiero ten ostatni poinformował ją, że męża aresztowała Informacja Wojskowa. Wstrzymano wypłacenie pensji, zarekwirowano mieszkanie. Ale żadnej oficjalnej informacji nie było. Przybywało za to aresztowanych. Po jakimś czasie matce pozwolono na dwa widzenia. Komandora Mieszkowskiego zamordowano w mokotowskim więzieniu 16 grudnia 1952 r. – Mama nie powiedziała mi o wykonaniu wyroku. Przypuszczam jednak, że wiedziała – zastanawia się pan Witold. To ona podsunęła synowi pomysł spotkania z osławionym prokuratorem Zarakowskim. – Przyjechałem do Warszawy w końcu stycznia 1953 r. Od razu poszedłem do gmachu na rogu Szucha i Koszykowej, w którym urzędował. Powiedział do mnie: „Wyrok został wykonany". A pode mną nogi się ugięły. Zarakowski zapytał: „Czy teraz wierzysz w sprawiedliwość socjalistyczną?". Odpowiedziałem: „Nie wierzę i nigdy nie uwierzę". To była jedyna moja z nim rozmowa – opowiada. Mimo to trzymali się myśli, że Stanisław Mieszkowski żyje. Zwłaszcza po tym, gdy Józef Światło w Wolnej Europie opowiedział, że trzech oficerów marynarki wojennej zostało wywiezionych do Związku Sowieckiego. – To wydało nam się bardzo prawdopodobne, bo karę śmierci utrzymano właśnie na trzech komandorach. Kiedy zaś w momencie rehabilitacji zażądaliśmy protokołu wykonania wyroku, nie było na nim podpisu lekarza. Nie dostaliśmy także żadnych rzeczy ojca – wspomina. Nie było też odpowiedzi na pismo w sprawie ekshumacji. . 1949, 1950, 1951... Mieszkowski nie pamięta, kiedy wśród rodzin oficerów zamordowanych na Rakowieckiej pojawiła się wieść, że ich bliscy są pochowani na Łączce. Początkowo niektórzy – on również – podchodzili do tych szeptanych informacji sceptycznie. – Dopiero po pięciu czy sześciu latach – kiedy szedłem, by na Wszystkich Świętych posprzątać groby – z tyłu podszedł do mnie jakiś facet. Zwrócił się do mnie nawet po imieniu: „Dlaczego tutaj chodzisz, kiedy twój ojciec leży na Łączce?". Odwróciłem się i tego faceta już nie było. Do dziś nie wiem, kim był – wspomina. W wersję z wywiezieniem komandora Mieszkowskiego do Rosji rodzina w miarę upływu czasu przestała wierzyć. Maria Leśnikowska też długo nie mogła się pogodzić z tym, że jej tata nie żyje. Niby wiedziała, że został rozstrzelany. Ale dziecko myśli magicznie. Wydaje mu się, że ojciec musi gdzieś być. – Pamiętam dokładnie, jak go symbolicznie pochowałyśmy – wspomina. Na Łączkę po raz pierwszy poszły w 1958 r. Po rehabilitacji nad panią Leśnikowską zlitowała się sekretarka jednego z dyrektorów departamentu Ministerstwa Sprawiedliwości. Wyszła za nią na korytarz i powiedziała, że po 1948 r. skazani byli chowani na Powązkach, na Łączce. Pojechały więc na Powązki i spotkały grabarza. – Poszedł z mamą i kolejno wskazywał miejsca pochówków według lat. Mówił: „Tu jest 1949, tu 1950, tu 1951"... Mama zapytała: „To gdzie mógł być mój mąż pochowany?". Pan wskazał miejsce. Tam było wysypisko śmieci, kupy, papiery toaletowe. Potem wraz z uczniem przywiozła i postawiła w tym miejscu krzyż. A po tabliczkę z nazwiskiem do zakładu pogrzebowego wysłała córkę. – Odebrałam ją, przeczytałam imię, nazwisko, świętej pamięci. I zrozumiałam, że mój ojciec nie żyje. Przez całe lata przychodziłyśmy na ten symboliczny grób – mówi Leśnikowska. Nie miała problemu z dostaniem się na studia prawnicze i dziennikarskie. Choć do dzisiaj zastanawia się, czy to przypadek, że w obydwu komisjach zadano jej to samo pytanie: o stosunek do kary śmierci. – Mówiłam, że jestem przeciwna, bo mój ojciec padł ofiarą zbrodni sądowej – opowiada. Witolda Mieszkowskiego nie przyjęto na studia na Wybrzeżu. Odrzucono mu ten sam rysunek, który później na Politechnice Warszawskiej został zaakceptowany. – Wiedzieliśmy, mimo działania komisji rehabilitacyjnej, że odwilż to tylko zmiana stanu skupienia – mówi. Przeniósł się zatem do Warszawy i tam podjął studia. Maria Leśnikowska jako studentka prawa chciała zobaczyć miejsce egzekucji ojca. Zapisała się więc do koła penitencjarnego. – Poprosiłam naczelnika więzienia na Rakowieckiej, który mnie oprowadzał, żeby pokazał mi miejsce kaźni. Wskazał dwa. Piwnicę, która uchodzi teraz za miejsce rozstrzeliwań, i magazyn w podwórzu, który został już rozebrany. Mój ojciec prawdopodobnie zginął w magazynie. Wiele razy zastanawiała się, skąd człowiek bierze siłę, by wytrzymać fizyczny ból. Ojciec siedział w jednej celi z jej wujkiem, cichociemnym, któremu karę śmierci zamieniono w końcu na dożywocie. On opowiadał o wielogodzinnych stójkach w okratowanym oknie bez szyb, które zimą otwierano i ustawiano w nich na baczność więźniów, a potem przez wiele godzin polewano lodowatą wodą. – Zastanawiałam się wtedy: Boże, czy ja bym to wytrzymała? Nie jestem odporna na fizyczny ból. Bałabym się, że kogoś wsypię, że mogę pęknąć. Kiedy więc już po latach czytałam zeznania ojca, że był bity do nieprzytomności i nikogo nie wydał, myślałam, że to zachowanie na granicy świętości. Witold Mieszkowski – kiedy po 1989 r. przeczytał już akta sprawy – wyliczył, że jego ojciec w ciągu 26 miesięcy był przesłuchiwany 412 razy. Niektóre z tych przesłuchań trwały po 24 godziny. Śledztwo polegało na uczeniu na pamięć roli według scenariusza, który sobie wymyślił płk NKWD Antoni Skulbaczewski. Komandor nie miał złudzeń, że przeżyje. Sądzili go trzej sędziowie znani z ferowania wyroków śmierci. Do syna z więzienia wysłał tylko dwa ogólnikowe listy. – Jedna rzecz, którą powtarzam i do której się w życiu zastosowałem, to żebym tak żył, by nigdy nie mieć ani podwładnych, ani zwierzchników – mówi dziś Witold Mieszkowski. Kiedy Leśnikowska po studiach trafiła do pracy w „Kurierze Polskim", na pierwszym zebraniu zespołu redakcyjnego poznała swego kierownika. – Wacław Gluth -Nowowiejski, przedstawił się. A gdy usłyszał moje nazwisko, zapytał: „Przepraszam, czy twój tata nazywał się Tadeusz Leśnikowski? Tak. Czy Twój Tata żyje? Nie. No to siedzieliśmy w jednej celi". Wacław Nowowiejski zrelacjonował mi ostatnie godziny ojca przed rozstrzelaniem – mówi Maria Leśnikowska. Pochowam go na Oksywiu W 1992 r. Witold Miecznikowski wystąpił o ściganie prokuratora Zarakowskiego. Postępowanie wszczęto, potem się jednak ślimaczyło. Prokuratury cywilna i wojskowa podrzucały je sobie jak kukułcze jajo. W końcu sprawę umorzono. – Wielokrotnie słyszałem, że nie było woli politycznej – tłumaczy Mieszkowski. Rodzina Marii Leśnikowskiej jako jedna z dwóch miała na Łączce swój symboliczny grób. Teraz musiała więc wyrazić zgodę na ekshumację. – Nie ma już miejsca, w którym zasadziłyśmy modrzewie i przez tyle lat paliłyśmy świece, modliłyśmy się i płakałyśmy – mówi ze smutkiem. – Dla mnie grób ojca znowu się otworzył. Czuję się teraz tak jak przed przeczytaniem jego tabliczki nagrobnej wiele lat temu. Nie mogła jednak odmówić innym rodzinom. Witold Mieszkowski nie ma wątpliwości, co zrobi, jak ojca znajdą: – Oczywiście pochowam go na Oksywiu. Chcę tam wziąć zwłoki trzech komandorów. Mam zgodę rodzin. Chcę też sprowadzić gen. Unruga. Jeśli Horacy, syn generała, dożyje. Takie porozumienie zawarliśmy 20 lat temu. Wyjaśnienie Opublikowany w „Plusie Minusie" 3 listopada 2012 r. reportaż mojego autorstwa „W cieniu śmierci" wymaga pewnych sprostowań, uściśleń i uzupełnień. Ofiary czasów stalinowskich upamiętnia na powązkowskiej Łączce, zgodnie z oficjalną nomenklaturą, pomnik-mur. W reportażu użyłam zaś obiegowej nazwy „tablica". Komandor Stanisław Mieszkowski był w chwili aresztowania dowódcą Floty, a nie „marynarki". Rewizję w domu przeprowadzała zatem Informacja Wojskowa, nie zaś UB. Jego syn spotkał się z płk. Zarakowskim w gmachu Naczelnej Prokuratury Wojskowej, która mieściła się na rogu ulic Suchej i Koszykowej, nie zaś – jak błędnie podałam – na ul. Koszykowej i Szucha. Wskazując tę lokalizację miałam na myśli stojący do dziś budynek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (obecnie Ministerstwa Sprawiedliwości), w którego piwnicach do 1954 r. więzieni byli działacze niepodległościowego podziemia. Józef Unrug był wiceadmirałem, nie zaś „generałem". Wiceadmirał to w marynarce wojennej odpowiednik generała dywizji. Mam zatem nadzieję, że słynnemu dowódcy nie uchybiłam, ale za pomyłki przepraszam. A najważniejsze dla mnie było dokończenie treningu i wyjście na podwórko. Całe moje życie nie byłem koniem pociągowym. Nie mogłem wejść w coś, na czym mi naprawdę nie zależało. Rodzice Krzysztofa przybyli do “cywilizacji” czyli Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej i mieszkania przy ul. Grayna w 1962 roku. Żadna sztuka w Polsce nie stała się ostatnio tak kontrowersyjna i polityczna, jak teatr. Pierwszą głośną sprawą były protesty związane z "obrazoburczym" spektaklem Golgota Picnic. Pod koniec zeszłego roku znów miał miejsce "skandal" - tym razem w Teatrze Polskim we Wrocławiu wystawiono Śmierć i dziewczynę na podstawie tekstu Elfriede razem w protesty zaangażowała się nie tylko "krucjata różańcowa" organizująca protesty i "szturmy modlitewne", ale także minister kultury, Piotr Gliński. Gdy w wywiadzie w Telewizji Polskiej został zapytany o cenzurowanie teatru, zapowiedział reformę mediów publicznych, która zakończyła się powołaniem Jacka Kurskiego na prezesa teatru, od którego zaczęła się reforma polskich mediów, był Krzysztof Mieszkowski, pełniący także funkcję posła Nowoczesnej. Podczas kontrowersji wokół Śmierci i dziewczyny wszedł w otwarty konflikt z Glińskim (przypomnijmy: Dyrektor Teatru Polskiego do ministra Glińskiego: "Apeluję, aby pan ustąpił ze stanowiska!"). Teraz, po kilku miesiącach skończył swoją kadencję, a wczoraj na jego miejsce na drodze konkursu wybrano Cezarego Morawskiego... aktora serialowego znanego M jak Miłość oraz z występów w Gdyni u boku Natalii Teatru Polskiego sprzeciwiają się wyborowi Morawskiego i zapowiedzieli protest. Żądają, żeby dyrektorem instytucji pozostał Mieszkowski. Najwyraźniej są bardzo zdeterminowani, gdyż znany reżyser Krystian Lupa zapowiedział, że przerwie pracę nad nowym spektaklem, jeśli Morawski zostanie szefem. To oznacza brak w repertuarze najważniejszego przedstawienia - Procesu na podstawie tekstu Franza z zapowiedzą zapowiedzią na fasadzie teatru pojawiły się flagi z czarną, żałobną wstążką, a przed Dolnośląskim Urzędem Wojewódzkim - który rozstrzygnął konkurs - przez okrągłą dobę będą strajkować dwuosobowe strajkowe oficjalnie się rozpoczęło - powiedział Gazecie Wyborczej aktor i przedstawiciel związku zawodowego Michał Opaliński. Za chwilę na budynku pojawią się flagi. Ustalamy właśnie, kiedy rozpocznie się okupacja, wdrażamy procedurę, która zakończy się strajkiem. Na piątek na godzinę 12 zapraszamy do teatru przedstawicieli środowisk teatralnych z całej Polski, potem ruszymy stąd pochodem pod urząd związany z Polskim od sześciu lat, emocjonalnie i zawodowo. I dlatego czuję się częścią zespołu i tego protestu - dodał Marcin Pempuś, aktor odchodzący właśnie z teatralnego zespołu. Mogę powiedzieć o sobie, że jeśli idzie o podobne sytuacje, jestem weteranem - pamiętam, kiedy urzędnicy jedną nieodpowiedzialną decyzją rozwalili teatr w Jeleniej Górze, który do dziś się nie podniósł z tego doświadczenia. Co więcej nikt nie wziął odpowiedzialności za to, co się wówczas Mieszkowski w ogóle nie stanął do konkursu na nowego dyrektora. Poparł kandydaturę Izabeli Duchnowskiej, menedżerki kultury. Morawskiego z kolei popierał wicemarszałek województwa, Tadeusz Samborski. Według urzędników urzędu marszałkowskiego komisja konkursowa była bardzo nie został rozstrzygnięty jednomyślnie - przekazał Gazecie Wrocławskiej rzecznik prasowy marszałka Jarosław Perduta. Pan Cezary Morawski wygrał sześcioma głosami, trzy głosy komisji były przeciw niemu. Jego koncepcja prowadzenia Teatru jest najbardziej spójna, czym przekonał taką opinią nie zgadza się inny związkowiec z teatru i kierownik działu literackiego, Piotr jedyny z kandydatów, który miał problemy z finansami. Chodzi o wyrok sądu w sprawie nieprawidłowości w ZASP - powiedział podczas dzisiejszej konferencji prasowej. Ten konkurs był ukartowany, nie dotrzymano obietnicy o rozdzieleniu funkcji dyrektora od dyrektora artystycznego. Cezary Morawski nie ma zamiaru powoływać dyrektora także: Najlepsza polska scena teatralna pod ostrzałemZobacz także: Zobacz też:Oceń jakość naszego artykułu:Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze że K. Mieszkowskiemu skończyła się kadencja, więc jak pracownicy teatru mogą protestować przeciwko odwołaniu, którego nie było?! Zdecydujcie się na spójną treść!Przy okazji pudelkowej propagandy - 50% kosztów uzyskania przyxhodu przez artystów zabrała PO w ostatnich podrygach poprzedniej już pewnie leci żalić się do ZDF :D Tylko to potrafi :)))Pan Mieszkowski jak chce być dyrektorem, to niech najpierw skończy studia wyższe! Kasę ma w Sejmie, więc w wolnych chwilach - zaocznie może studiować. Posłem można być nie mając podstawówki, a do dyrektorowania w teatrze publicznym potrzebne są ukończone wyższe studia. Bez wyższych studiów wyższych może przecież założyć teatr prywatny i tam dyrektorować! A pan Lupa, jak nie chce kończyć reżyserowania przedstawienia, to zerwać z nim umowę i niech zapłaci jeszcze karę! Wtedy może przejrzy na oczy co robi!Mieszkowski ty n****u, wstydu nie masz głąbie bez wykształcenia, napisz jak zadłużyłeś teatr! Ty posrańcu jeden!Najnowsze komentarze (128)murzyn marius...6 lat temu"Bez wyższych studiów wyższych" - czyli "NAJWYŻSZYCH"? Posłuchaj, zakompleksiony karle.... "Idę o kilka stów", że "studia" "robiłeś" długo i późno. Inteligencji NIE DA SIĘ NAUCZYĆ. I choćby "studia" były w "c**j wysokie jak twój c**j i czoło - bo tak zapewne jest ;) - ty zawsze będziesz takim jak ja lizał d**ę i szpanował, że mnie znasz - NIE SKOŃCZYŁEM NAJWYŻSZYCH STUDIÓW - Pozdrowionka :)Poczekajcie, aż dobra zmiana nie wymieni dyrektorów w szkołach. To będzie dopiero schizofreniczna jazda...Pan Morawiecki brał udział w legalnym przetargu spełniał warunki ustanowione przez komisję został wybrany więc po co to zamieszanie albo chcemy być państwem prawa albo pozwolimy żeby zazdrosne oszałmy nie zgadzałysię z niczym i protestowałyPan Morawiecki brał udział w legalnym przetargu spełniał warunki ustanowione przez komisję został wybrany więc po co to zamieszanie albo chcemy być państwem prawa albo pozwolimy żeby zazdrosne oszałmy nie zgadzałysię z niczym i protestowałyludzie, pamiętacie jak skończył Tym w Misiu, poszedł do teatru i co , i włosy mu wyszły. To było w komunie i tak jest wzięli się za ich zarobki, kiedy wreszcie będą jak zwykli śmiertelnicy płacić ZUS, zarabiają krocie, inwestują , a na starość żlamdają że mają małe emerytury , tak jak to robi RodowiczHalo? A Kamiński też jest aktorem, czy Żebrowski, czy Karolak - a jednak są też dyrektorami teatrów i sobie radzą, więc tak naprawdę to jest propaganda PO, że niby komunę mamy.... Czy Jandę też ktoś chce odwołać z funkcji dyrektora teatru (przecież ma problemy finansowe i wciąż mówi, że to nie jej teatr tylko fundacji jakiejś tam...)???Ale jesteście krótko wzroczni. Poczytajcie trochę o Morawskim, a dopiero potem mówcie, że to aktor serialowy... to ta c**a która chce walczyć z agresorem wierszem...współczuję jego kobiecie...Jeśli teastr wystawia takie sztuki jak widzimy na tym plakacie to rozgonić te towarzystwo i dobrze że wywalono z pracy tego pseudo dyrektorka !TROLE PiSOWSKIE W AKCJI AMENa skąd takie koszty uzyskania dochodu Pani Siwec jest taka aktorką?????? a potem płaczecie że macie 800 zł emerytury moż tak jay wszystkich należy was traktowaćPIS to taka zaraza co wszystko zniszczy za co się weżmie mówili o ruinie a sami do tej ruiny doprowadzająsłuszna decyzja,teatr to nie burdel

Joachim i św. Anna, oboje z wyroków Boskich obdarzeni bogato łaskami i utworzeni według Serca Bożego1. (…) Rodzina Pana Jezusa. Przodkowie Anny, pełni pobożności i żarliwości, należeli do tych, którzy nieśli Arkę Przymierza; widziałam, jak ze świętego przedmiotu w niej zawartego wychodziły promienie, które miały

To już koniec związku Ewy Skibińskiej i posła Krzysztofa Mieszkowskiego. Para, która od dłuższego czasu zmagała się z poważnym kryzysem, nie zdołała znaleźć wspólnego języka i ich drogi rozeszły się. O wszystkim poinformował Fakt, któremu udało się uzyskać informacje od osoby z bliskiego otoczenia gwiazdy i jej partnera:Kłopoty zaczęły się rok temu, gdy Krzysztof stracił pracę dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu i bez reszty zatracił się w polityce. Bardzo się wówczas z Ewą oddalili – zdradziło źródło dziennikaKsiążę Harry już znalazł nową miłość? Zostawi Meghan Markle dla pięknej blondynki?Poważnym problemem okazała się być również praca aktorki. Ewa słynie z zamiłowania do ról trudnych, wymagających i bardzo odważnych. Aktorka znana między innymi z serialu Barwy Szczęścia często gra nago, głównie na deskach teatru i mimo swojego wieku – ma 54 lata – nie wstydzi się pokazywać szczupłej sylwetki. Poseł Nowoczesnej nie był z tego zadowolony, od lat jednak uparcie milczał. Wreszcie stracił cierpliwość:Niedawno miała premierę sztuka, w której Ewa znów się rozbiera. Tym razem u boku młodego aktora. Jej nagość często była przyczyną nieporozumień. Krzysztof uważa, że kobieta w tym wieku powinna się już powstrzymywać od tego. Oboje są uparci. By naprawić relację musieliby zrezygnować z pracy, a tak się nie stanie. Poza tym Ewa opuściła już Wrocław, gdzie razem mieszkali. Teraz przebywa głównie w Warszawie – dodaje informator gazetySkibińska i Mieszkowski byli razem przez 30 lat. Choć różnice między nimi wydają się być nie do pogodzenia, mamy szczerą nadzieje, że jeszcze znajdą wspólny Skibińska i Krzysztof Mieszkowski rozstali sięEwa Skibińska i Krzysztof Mieszkowski rozstali sięEwa Skibińska i Krzysztof Mieszkowski rozstali sięEwa Skibińska i Krzysztof Mieszkowski rozstali sięEwa Skibińska i Krzysztof Mieszkowski rozstali sięElwira SzczepańskaZ wykształcenia polonistka, z zawodu redaktorka. Miłośniczka crossfitu i zdrowego stylu życia. Wielbicielka francuskiego kina, włoskiej kuchni i filmów Stanisława Barei.

Z70A4N5. 393 142 251 169 302 339 234 236 300

kim byli rodzice krzysztofa mieszkowskiego